Podczas wysiłku umiarkowanego (50% możliwości) nie zachodzą istotne zmiany w funkcjonowaniu organizmu.
Aby zainicjować korzystne zmiany, wysiłek musi sięgać przynajmniej 80% możliwości siłowych. Na krótki czas, ale mocno!
Korzyści wynikające z treningu
Pod wpływem wysiłku dochodzi do wzrostu liczby otwartych czynnych naczyń włosowatych, a także sprawniejszy staje się proces wydalania produktów przemiany materii. Usprawnienia z tego wynikające wpływają pozytywnie na procesy zaopatrywania organizmu w tlen.
Trzeba jednak mieć na uwadze również fakt, że przy submaksymalnym wysiłku trwającym długo (dopuszczającym wyczerpanie rezerw energetycznych) dochodzi do degradacji włókien mięśniowych. Takiej granicy nie powinno się przekraczać.
Hormon o działaniu przeciwstawnym
Wspomniana w powyższej ramce norma ulega zachwianiu w sytuacjach .niecodziennych”, do jakich możemy zaliczyć wysiłek podczas treningu. Niemal każdy wysiłek (wyłączając aktywność mało intensywną, jak np. spacer) powoduje obniżkę glikemii, czyli stężenia glukozy we krwi.
Właśnie wtedy do akcji wkracza hormon o przeciwstawnych właściwościach – glukagon (nie mylić z glikogenem!).
Zadanie glukagonu polega na zwiększeniu stężenia glukozy we krwi, a zatem działa on odwrotnie niż insulina. W miarę kontynuowania wysiłku dochodzi do stopniowej zwyżki wydzielania się glukagonu. Im większy wysiłek, tym więcej glukagonu wydziela się do krwi.
Przyczyna jest prosta – spadek poziomu glukozy doprowadził do hipoglikemii, więc hormon o działaniu przeciwstawnym stara się doprowadzić do homeostazy (równowagi fizjologicznej).
Na czym polega to działanie?
Otóż wzrost wydzielania się glukagonu podczas wysiłku prowadzi do wzmożonej produkcji glukozy w wątrobie, stamtąd przenika ona do komórek i tam ulega spalaniu, dostarczając organizmowi w ten sposób (notabene jak w każdym silniku!) dużej ilości energii.
Wyprodukowana w ten sposób energia zostaje zmagazynowana w kwasie adenozynotrójfosforowym ATP. Tenże kwas ATP wytwarza z różnymi związkami połączenia wysokoenergetyczne, dzięki czemu umożliwia ich wprowadzenie do przemiany biochemicznej. Ogół przemian biochemicznych, zachodzących w komórce lub w całym organizmie, składa się na nieustający proces, który nazywamy metabolizmem.
Z kolei aby metabolizm mógł „zaistnieć”, musi działać wykorzystując dostarczoną energię. I koło się zamyka.
